Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Τα Κουρέλια (της πολιτικής) Τραγουδάνε Ακόμα

     Και τραγουδάνε, και πανηγυρίζουν, και προκαλούν την διαλυόμενη κοινωνία, και ακκίζονται, και βραβεύονται μεταξύ τους, και αυτοθαυμάζονται, και αλληλοσυγχαίρονται.
     Κι από κάτω μιά κοινωνία, ένας κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί άναυδος, τρίβει τα μάτια του, δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει τόση ψευτιά, τόση ιταμότητα, τόση αλαζονεία.
     Τα χειρότερα Χριστούγεννα μετά από εκείνα της κατοχής είναι εδώ. Και είναι τα χειρότερα όχι μόνον επειδή, σε πείσμα των πανηγυρισμών του Βραβευμένου, θα είναι τα πιό φτωχικά και μίζερα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά κυρίως γιατί είναι Χριστούγεννα χωρίς ελπίδα.
     Δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης, ανάκαμψης, ''φως στο τούνελ''. Όλοι ξέρουν ότι οι γιορτές αυτές είναι ένα σύντομο διάλλειμα, μιά αναλαμπή ψεύτικης χαράς, πριν απ' την μεγάλη βουτιά στα παγωμένα νερά της απελπισίας με την καινούργια χρονιά.
     Βλέπω παντού ανθρώπους με μελαγχολικά μάτια να προσπαθούν να εκβιάσουν τον εαυτό τους για ένα κρύο χαμόγελο, μήπως και διασώσουν κάτι από το περίφημο ''πνεύμα των Χριστουγέννων'', αν όχι για, τους ίδιους, τουλάχιστον για τα παιδιά τους.
     Εορταστικά (τρόποςτου λέγειν) έξοδα, τέλη κυκλοφορίας, λογαριασμοί ηλεκτρικού, έξοδα αναγκαστικής (λόγω εορτών) θέρμανσης, εξανεμίζουν και τα τελευταία αποθέματα του τελευταίου δώρου χριστουγέννων, των τελευταίων οικονομιών, αν υπάρχουν.
     Από την καινούργια χρονιά μαζί με τα λαμπάκια των δέντρων θα σβήσουν και τα τελευταία χαμόγελα. Ο υπόλοιπος χειμώνας προβλέπεται και θα είναι ζοφερός γεμάτος απελπισία, απειλές, περικοπές, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, γκρίνιες, διάλυση νοικοκυριών και οικογενειών.
     Δεν είναι σκοπός μου να μαυρίσω τις ψυχές μας χρονιάρες μέρες. Αυτό το έχουν αναλάβει άλλοι. Απλώς διερμηνεύω, εξηγώ, εκείνο το πιάσιμο στις καρδιές μας, την αόρατη ασφυξία που νοιώθουμε όλοι, και που δεν μας αφήνει να χαρούμε τις γιορτές, την παρουσία παιδιών, φίλων, αγαπημένων.
     Δεν γίναμε φτωχοί. Φτωχοί ήταν ίσως κι οι πατεράδες μας. Γίναμε δυστυχείς. Απόκληροι της χαράς.
     Οι μόνοι που έχουν ακόμη κέφι, που μπορούν κι έχουν το θράσος ακόμα να τραγουδούν είναι οι υπεύθυνοι της κατάντιας αυτής. Τα κουρέλια και τα ρετάλια της πολιτικής σκηνής. Και προκαλούν. Θεέ μου πώς προκαλούν!
     Προκαλούν την τύχη τους..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου